مظلوم‌نمایی وزارت نفت برای توتال فرانسه!
۱۳۹۵/۷/۷ ۰۹:۳۶ |
مظلوم‌نمایی وزارت نفت برای توتال فرانسه!
غلامرضا منوچهری معاون توسعه شرکت ملی نفت ایران معتقد است قراردادهای جدید نفتی بهترین شکل قراردادهای نفتی برای کشور است.
به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، روزنامه جوان درباره قراردادهای نفتی گزارش داده است: غلامرضا منوچهری معاون توسعه شرکت ملی نفت ایران معتقد است قراردادهای جدید نفتی بهترین شکل قراردادهای نفتی برای کشور است؛ او درست بر خلاف سایر مدافعان IPC که به کلی‌گویی مشغول هستند وارد جزئیات شده و نکات جالبی را مطرح می‌کند که البته جای تقدیر دارد زیرا هیچ یک از مسئولان وزارت نفت حاضر به پاسخگویی نبوده و نیستند اما منوچهری به ابهامات پاسخ داده است ولو پاسخ‌هایی آغشته به اشتباهات بزرگ.
متأسفانه مقوله دفاع از IPC به حدی تبدیل به موضوع مهم صنعت نفت شده است که شاهد آنیم مدافعان به راحتی حقایق را زیر پا می‌گذارند و در پاسخ به خبرنگاران به راحتی آنها را کتمان می‌کنند. یکی از این مصادیق ادعای منوچهری درباره قیمت تمام شده فازهای ۲ و ۳ پارس‌جنوبی است که توسط توتال در دهه ۷۰ اجرا شده است. این همان پروژه‌ای است که وزیر نفت بارها و بارها آن را مصداق یک پروژه بی‌نظیر یاد می‌کند و مدام می‌گوید برای هر فاز این پروژه یک میلیارد دلار هزینه شده است. منوچهری که عمده فعالیت نفتی خود را در پارس‌جنوبی سپری کرده است می‌گوید هزینه سرمایه‌گذاری، پاداش و سود بانکی این پروژه ۳ میلیارد دلار است و حتی در مقابل مستندات ارائه شده، آن را غیر‌ممکن ارزیابی می‌کند.
اینکه یک مسئول رسمی به راحتی می‌تواند بر سپهر حقایق «تیغ» بکشد به کنار، اما باید پذیرفت که باب شدن چنین روحیه‌ای منبعث از تأکید‌های فراوان و غیرعلمی است که در بستر تعارض‌های موجود، سعی دارد IPC را به اوج برساند غافل از آنکه اصولاً در طراحی نظام نوین قراردادهای نفتی، نگاه به گذشته و پندگیری از نقاط ضعف گذشته می‌تواند راهگشا باشد.
البته مدافعان IPC می‌گویند با همین دیدگاه است که چنین الگوی قراردادی کم‌نظیری طراحی شده است که قصد ورود به آن را نداریم چراکه مسئله اصلی بسیار ریشه‌ای‌تر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. برخی مدیران شرکت نفت برای اقناع افکار عمومی و جامعه برای همراه کردنشان با طرح‌های خود، نقاط خاکستری را فراموش کرده و در صدد نمادسازی از قراردادهای بیع متقابل گذشته هستند. گرچه قراردادهای سابق دارای نقاط قوت و ضعف‌های متعددی بودند ولی دلیل نمی‌شود تا با تمسک به گذشته، ضعف‌ها را نادیده انگاشت و در جهت بت‌سازی شرکت‌های غربی به راحتی مطالب غیرواقع بیان کرد.
پس از زنگنه که به صورت «بخشی» مطالبی را درباره فازهای ۲و ۳ و کیفیت شرکت توتال در این پروژه بیان کرد، منوچهری در تکمیل اظهارات وزیر به طور کلی همه چیز را برعکس جلوه داد. همانطور که اشاره شده او معتقد است این پروژه با ۳ میلیارد دلار تمام شده است اما بر اساس گزارش تفریغ بودجه درباره تعهدات مالی شرکت ملی نفت، تعهد این پروژه بیش از 4/5 میلیارد دلار بوده است. البته ارقام مختلفی در این باره بیان می‌شود که کمترین آن 4/2 میلیارد دلار و بیشترین آن 4/7 میلیارد دلار است ولی هر چه که باشد در خوش‌بینانه‌ترین حالت، فاصله 1/2 میلیارد دلاری میان واقعیت و اظهارات این مقام مسئول انکار‌ناپذیر است. بر اساس گزارش‌های رسمی هزینه ساخت این پروژه 2/1 میلیارد دلار، پاداش 1/4 میلیارد دلار و حدود یک میلیارد دلار هزینه و سود بانکی است که منوچهری به هیچ عنوان آن را قبول نمی‌کند.
شاید بتوان مدعی شد که این مقام مسئول دسترسی دقیقی به آمارها و اطلاعات این پروژه نداشته که بسیار بعید است زیرا منوچهری از جمله مدیرانی است که در پارس جنوبی به بلوغ رسیده و اطلاعات دقیقی از این حوزه گازی دارد و بسیار سخت می‌توان پذیرفت که وی بی‌اطلاع است. قصد قضاوت نداریم اما وی در مصاحبه اخیر خود به شدت به مدح و منقبت از توتال پرداخته و آن را مظلوم خوانده است؛ توتال در نگاه معاون توسعه شرکت ملی نفت به اوج رسیده است و چنان تأکیدی روی آن وجود دارد که همه حقایق پای آن ذبح می‌شود. این هم از عجایب صنعت نفت در برهه کنونی است که حقایق برای خوشامدگویی به توتال ذبح می‌شوند.
